شعرهای عاشقانه ۹۱

ای کاش احساسم کبوتر بود ، بر بام قلبت آشیان میکرد
از دست تو یک دانه برمیچید ، عشقی به قلبت میهمان میکرد
.
ای کاش احساسم درختی بود ، تو در پناه سایه اش بودی
یا مثل شمعی در شبت میسوخت ، تو مست در میخانه اش بودی
.
ای کاش احساسم صدایی داشت ، از حال و روزش با تو دم میزد
مثل هزاران دانه برفی ، سرما به جان دشت غم میزد
.
ای کاش احساسم هویدا بود ، در بستر قلبم نمی آسود
یا در سیاهی دو چشمانم ، خاموش نمیگشت و نمی آلود
.
ای کاش احساسم قلم میگشت ، تا در نهایت جمله ای میشد
یعنی که “دوستت دارم”ی میگشت ، تا معنی احساس من میشد !
.
.
.
.
.
هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیافزاید عشق
.
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید ، اگر باید عشق
.
عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد ، شاید عشق
.
شمع روشن شد و پروانه در آتش گل کرد
می توان سوخت اگر امر بفرماید عشق
.
پیله رنج من ، ابریشم پیراهن شد
شمع حق داشت ، به پروانه نمی آید عشق !
.
.
.
.
.
غم نگاه آخرت تو لحظه ی خدافظی
گریه ی بی وقفه ی من تو اون روزای کاغذی
.
قول داده بودیم ما به هم که تن ندیم به روزگار
چه بی دووم بود قولمون جدا شدیم آخرکار
.
تو حسرت نبودنت من با خیالتم خوشم
با رفتنم از این دیار آرزوهامو میکشم
.
کوله بارم پره حسرت ، تو دلم یه دنیا درده
مثل آواره ای تنهام ، تو خیابونی که سرده
.
تا خیالت به سرم میزنه گریم میگیره
آروم آروم دل تنگم داره بی تو میمیره
.
.
.
.
.
حس می کنم ، حسم به تو حسی نو است
حسم برای حس تو ، شعری نو است
حس می کنم ، حس کرده ای احساس من
احساس حسم حاسد و جنسی نو است
حدسی بزن ، حسم حسود حس کسیت
احساس تو بر حس من ، حدسی نو است
در حس تو ، احساس من محسوس شد
احساس کن حس مرا ، حسی نو است
سحری بکن ای ساحر احساس من
هر حس تو نسبت من ، سحری نو است
مبحوس گشت احساس من از حس تو
حساس کن احساس خود ، فصلی نو است !!!

هنوز هم عاشقانه‌هایم را عاشقانه برای تو می‌نویسم..
هنوز هم در ازدحام این همه بی تو بودن از با تو بودن حرف می‌زنم..
هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است..

این روزها دیگر پشت پنجره می‌نشینم و به استقبال باران می‌روم.
می‌دانم پائیز، هنوز هم شورانگیز است..
می‌دانم  یکی از همین روزها کسی که نبض زندگی من است،
کسی که جز تو نیست بازمی‌گردد..

 چقدر بوی تو خوب است بوی آغوشت
همیشه زحمت من بوده است بر دوشت
چنان زلال و لطیفی که مطمئن هستم
دوبال بوده به جای دو دست بر دوشت
ولی به خاطر من بال را کنار زدی
که با دو دست بگیری مرا در آغوشت
...آهای روسریت آفتاب تابستان
شکوفه تاج سر تو بنفشه تن پوشت
بهشت جای قشنگی ست جای دوری نیست
بهشت باغ بزرگی ست باغ آغوشت
بهشت اول وآخر گمان مکن حتی
بهشت هم بروم می کنم فراموشت...

كاش قلبم درد تــنهایــــی نداشت

چهره ام هرگز پـــــریشـانی نداشت

بـــرگ هـــای آخــر تقویـــم عشق

حـــــرفی از یك روز بـارانی نداشت

كــاش می شـــد راه ســرد عـشـق را

بــی اختیار پیمود و قربانی نداشت

بـه سـاز عشـق مـی چـرخـم بـه بـاغ سبـز چشمـانـتبسـاط گـــل بـه لـب دا…رم بیفشـــــانـم بـه دامـــــــانـت؟

تمــــام شهــر خـوابیــده ، مـن بــه یــاد تــــــــو بیــــدارم

سـراپــا چشــم دیــــــدارم کــه شــب تــابــد ز مـژگـانـت

خیــال عــاصیـــم امشــب ، امیــد دسـت گـرم تـــوسـت

چـه خـوش بخشیـده رویــایــی بـه مـن لبخنـد پنهــانـت

بـه هــــــم زد یـک نـگــاه تـــــو شـکــوه شهـــــرک دل را

چــه کــاری کـرده ای بـا دل بـگــو جــانــم بــه قــربـانـت؟

چـه بـنــوازی چـه نـنــوازی غــرورم سهــم قـلـــــب تـــــو

تــن و دل را بـپـیـچــم در حـــریــر عشـــــــق ســـــوزانـت

خبری آوردند ، که خدا را دیده

شب قبل از رفتن ، همه را بوسیده

گاه می‌خندیده ! گاه می‌گرییده

گاه با صوت بلند ، سوره ای می‌چیده



کفشهایش که نبود ، بوی عطرش اما

مثل یک بمب مهیب! در سرم ولوله کرد و. . . ترکید !



نگرانش بودم ، شب قبل از پرواز

خواب او را ديدم ، با اذان و آواز

صبح از اول وقت، دل من مي‌شوريد

شايد اين پايان بود ، غصه‌اي را آغاز



خواب من را مادر ، گفت با اشك دو چشم

پدرت با غيرت ، آمد از فتنه به خشم

دشمنان را رانده ، با دعاي مردم

خاك ايران را او ، كرده چون سرمه به چشم



آن شب اول مهر ، شب درس من بود

درس‌ فرداي پدر! قتل اهريمن بود !

قصه‌ي غصه‌ي من ، شايدت حرف دل است

بهر من بابايم ، بهتر از صد تن بود



جنگ او را كه گرفت ، قلب من را ميراند

آتش توپ و تفنگ ، تا ابد با من ماند

رفت باباي من! شد شهيد اما خُب

او معلم هم بود! خود، شهادت را خواند . . .



به خدا بابا جان! با تو مي‌مانم من

مثل تو جمعه كه شد، ندبه مي‌خوانم من

تو بيا مثل حديث! كه برايم خواندي

در دلم سايه بساز! بچه مي‌‌مانم من !!



روزي از راه رسيد ، وقت بازي كردن

من پريدم پشتش ، از سر و از گردن

تا كه افتاد زمين ، خُر و پف كرد عجيب !!

قهر كردم با او ، مثل گريه كردن



مادرم گفت: امير! پدرت خسته شده

غرق خواب است ببين ، چشم او بسته شده

دل من در تاب است ، كه تو بيدار شوي

عشق تو بابا جان! به دلم بسته شده



يادم آمد حرفي ، كه به من مي‌گفتي

من سوار دوشَت! . . . بچه جان! مي‌افتي !

بازي كودكيم ، خاطراتم، بابا . . .

كفش رزمي دادي ، تو به من يك جفتي



آمدي از جبهه ، با لباسي خاكي

با فغان مي‌گفتي! نشدم افلاكي . . .

گفتمت بابا جان: معني لاكي چيست ؟

خنده كردي گفتي . . . لاكي نه! افلاكي



گفتي افلاكي را ، نكند معنا كَس

به عمل بايد ديد، بهر آن معنا بس !

من كه درماندم باز ، معنيش يعني چه ؟

به خودم مي‌گفتم: بس بُكن! آتش بس!



آن گذشت و امروز ، سالروز جنگ است

دست‌هايم لرزان ، تارِ دل را چنگ است

آري آن روزِ عجيب ، خبر از او دادند

يك وصيت نامه ، حاصل اين جنگ است



پدر من رفته! مثل موج دريا

ليك فرقي دارد! مثل اخلاص و ريا

موج دريا هر روز،‌ خود نمايي دارد !

رفت باباي امير، گفت: اين راه بيا !



در وصيت او گفت: يك جهان ، يك ايران

تو پسر! مرد بمان، مثل ديگر شيران

به نماز و به دعا ، به ولايت ، و به عشق

تو وفادار بمان ، مثل يك جسم به جان !



اين مثالش چه عجيب! دل من را آزرد

گريه مانند جنگ ، خاطراتم را برد

گفت باباي گلم ، پسرم عاقل باش

حرف سنگين پدر ، بچگي را پ‍ژمرد



من كه نُه سالم بود! شده‌ام بيست و چهار

بله بگذشت از آن، پانزده مُرده بهار !

خاطرات بابا، همره من مانده

مادرم هم رفته . . . روحشان نور نثار



حرف آخر عشق است ، ياد او جاويدان

او شهيدي است عزيز، بهر خاك ايران

جايگاهش نه به شعر ، نه كلامم گنجد

(يار) بايد بروي ، راه او با ايمان . . .


کفشهایش اينجاست ، يادگاري چرمين !

يك مثال از سختي! كه هميشه به كناري است حزين . .